“Duurzame ontwikkeling is een ontwikkelingsstijl die rekening houdt met de behoeftebevrediging van de huidige generaties zonder die van de toekomstige generaties in gevaar te brengen” volgens het Brundtland-rapport Onze Gezamenlijke Toekomst (1987).
In gewoon Nederlands betekent dit: de mens moet economische ontwikkeling nastreven die een rechtvaardig is (dus geen armoede tolereert) een ecologisch verantwoord is (zodat onze kinderen een leefbare aarde erven). Ondernemers hebben dat ook wel uitgedrukt als Triple P: het integreren van profit (winst), people (mensen) en planet (aarde). Achtergrond van deze ideeën zijn de zorgen om de grote wereldproblemen, met name armoede en milieudegradatie. Om die op te lossen moeten we een duurzame ontwikkelingsstijl bevorderen, dat wil zeggen schoner en efficiënter produceren, milieutechnologie ontwikkelen, meer aan ontwikkelingssamenwerking tussen arme en rijke landen doen, enzovoort.
Tegenwoordig onderschrijven alle landen van de wereld (althans op papier) het principe van duurzaamheid. Zo is dit principe het uitgangspunt van het Nederlandse en Belgische milieubeleid. Het idee van duurzaamheid is echter veel ouder dan twintig jaar. Oorspronkelijk komt het uit de bosbouw van de negentiende eeuw. Daar verwees het naar een “duurzame oogst”: zoveel hout uit het bos halen als het zelf kan produceren, een evenwichtssituatie dus.
Bron: Prof. dr. Bas Arts, Leerstoelgroep Bos- en Natuurbeleid, Wageningen Universiteit
