Oorspronkelijk komt de bloem ook niet uit Turkije, maar uit Kazachstan en Xinjiang (noordwest China). Het endemisch centrum ligt in Iran, Kazachstan en Afghanistan; later ontdekten Aziatische nomadische Turken ze in tuinen in onder meer Iran. Ze werd later ook in Turkije zelf waargenomen, waar het een populaire voorjaarsbloeier werd, voor hen het symbool van leven en vruchtbaarheid. In 1562 kwam de tulp via Antwerpen als eerste Europa binnen. Rond 1593 verschenen de eerste exemplaren in Nederland.

Uit klassiek onderzoek van Roger Ulrich uit 1984 blijkt dat patiënten die een galblaasoperatie hebben ondergaan, sneller herstellen en minder medicatie nodig hebben als ze op een kamer liggen met utizicht op natuur in vergelijking met patiënten die op een blinde muur uitkijken.

Vergelijkbare resultaten werden gevonden in werk-situaties: bij uitzicht op een groene omgeving functioneren werknemers beter dan bij uitzicht op een blinde muur. Gevangenen die uitkijken op een blinde muur melden zich vaker ziek dan gevangenen die uitkijken op grasland en bos.

De helende werking van de natuur is in alle tijden erkend. Bij de oude Grieken, honderden jaren v. Chr., watren Asclepieia de gezondheidscentra van die tijd. Bij het onderwerp en de ligging werd rekening gehouden met de energie van de natuur.

In de middeleeuwen waren tuinen belangrijke elementen van de medische centra in kloosters.

In de achttiende eeuw ontwikkelde men in Frankrijk het paviljoenziekenhuis. Ook hierbij werd de natuurlijke omgeving gezien als een therapeutisch instrument.

In onze tijd zijn zogenaamde Planetree-ziekenhuizen ontstaan als reactie tegen de steriele, klantonvriendelijke ziekenhuizen.