Er bestaan allerlei sterke dieren. Denk maar aan leeuwen en tijgers, olifanten, beren, stieren, walvissen, wurgslangen, mensapen en krokodillen. Het is moeilijk te zeggen welk dier het sterkste is, want hoe kan je de enorme armspieren van een gorilla nu eerlijk vergelijken met de krachtige kaken van een krokodil? Dat gaat niet.

Onderzoekers hebben een truc bedacht om deze vraag toch te beantwoorden. Ze hebben gekeken hoeveel keer een dier zijn eigen lichaamgewicht kan tillen. De uitkomst was verrassend.

Een sterke gewichtheffer is de neushoornkever! Hij kan mestballen optillen die maar liefst 850 keer zijn eigen lichaamsgewicht wegen. Dat komt overeen met een mens die ongeveer 80.000 kilo optilt. Overigens zijn wij mensen maar zwak: het record gewichtheffen staat sinds 2004 op naam van de Iraniër Hossein Rezazadeh. Hij kreeg 263,5 kilo boven zijn hoofd getild, dit was waarschijnlijk maar zo’n 3 keer z’n lichaamsgewicht.

In 2007 werd in het tijdschrift Journal of Experimental Biology door de universiteit van het Duitse Tübingen bekendgemaakt dat de blinde hoornmijt, in verhouding tot zijn eigen gewicht, het grootste gewicht vast kan houden. Op een ruw verticaal oppervlak kon een trekkracht bereikt worden van 530 maal het eigen gewicht, op een horizontaal ruw oppervlak kon dit oplopen tot 1180 maal het gewicht van de mijt. Of een mijt echt gezien kan worden als een krachtpatser is dan weer de vraag. De blinde hoornmijt weegt namelijk maar een tienduizendste gram en is kleiner dan een millimeter.

Een andere sterke gewichtheffer is de gouden mol. Die draagt tot 150 keer zijn eigen lichaamsgewicht. En natuurlijk mogen we de mier niet vergeten, die tot 50 keer zijn eigen lichaamsgewicht kan tillen.

De olifant komt er bekaaid vanaf. Hij kan ongeveer een vierde van zijn eigen lichaamsgewicht tillen. Echter, al zou je een 1 op 1 gevecht doen met alle soorten landdieren dan zal de olifant waarschijnlijk wel winnen, vooral omdat hij gewoon heel erg groot is.

Van alle dieren ter wereld zal de blauwe vinvis wel het allersterkste zijn, puur omdat hij gewoon heel erg groot en zwaar is.

_Bronnen:

_{http://www.willemwever.nl/antwoord?vraag=gmejvBsHrGmKvKmIsfaD}

_{http://jeb.biologists.org/cgi/content/abstract/210/17/3036}

Muizen kunnen angsten van hun ouders erven. Dit is het bizarre resultaat van een onderzoek uit 2013. Onderzoekers gaven muizen een angstige ‘herinnering’ door een kenmerkend geurtje aan een pijnlijke schok te koppelen. Vervolgens lieten ze de muizen paren. De jonkies werden gescheiden van hun ouders opgevoed. Toen de wetenschappers de jonge muizen aan het geurtje blootstelden, bleken ze heftig te reageren. En dat terwijl de muisjes de geur nog nooit eerder hadden geroken! Ook de kleinkinderen van de bange muizen reageerden heftig op de geur.

Omdat de muizen hun ouders nooit gekend hadden, kan dit niet aan de ‘opvoeding’ van de muisjes hebben gelegen. De onderzoekers onderzochten het sperma van hun bange vaders. Het bleek dat de angstige herinnering hun genetische code veranderd had. Een bepaald stuk DNA bleek vaker voor te komen dan normaal. Dit stuk DNA codeert voor de gevoeligheid voor een bepaalde chemische stof. Inderdaad, het ging om de stof die de muizen geroken hadden.

De traumatische gebeurtenissen deden het DNA veranderen, en zo werd de angst overgeërfd. Hoe die angst precies in het DNA terecht is gekomen, dat is nog onbekend. Maar fascinerend is het wel, zo’n bijzonder overervingsmechanisme.

_{Bronnen: George Shuklin
http://www.wired.co.uk/news/archive/2013-12/02/mice-inherit-memories} 

Kwallen zie je meestal liggen op het strand, maar dan is er weinig bijzonders aan. In de zee als de kwallen nog leven, zijn het erg mooie dieren. Hier vind je een overzicht van enkele kwalsorten.

Gele haarkwal

Dit is schijfkwal en heeft net als de verwante blauwe haarkwal geen randtentakels aan de hoed. Dit is de grootste kwal ter wereld, met tentacels die wel 37 meter kunnen worden! De gele haarkwal leeft in ondiep water, vaak dicht bij de kust; het voorkomen in volle zee is niet zo goed bekend.

Mangrovekwal

Deze kwal wordt ook wel de onderstebovenkwal genoemd, omdat hij vaak op z’n rug op de bodem ligt. Hierdoor wordt deze kwal vaak voor een zeeanemoon aangezien. Op de buikzijde van deze schijfvormige, 30 cm brede kwal leven eencellige algen in symbiose.

Parelkwal

De parelkwal heeft, net als andere kwallen, tentakels vol met netelcellen. Deze cellen kunnen een soort kleine harpoentjes afschieten met gif. Hierdoor raakt zijn prooi verlamd. Vervolgens pakt hij de prooi met zijn tentakels en brengt het naar zijn mond. Bij aanraking van een parelkwal kan een ernstige pijn ontstaan. Andere symptomen zijn langdurige jeuk, het rood worden en opzwellen van de huid, duizeligheid, misselijkheid en braken.

Australische gevlekte kwal

De Australische gevlekte kwal zorgt voor veel overlast op stranden in de Middelandse Zee en Brazilië. Waarschijnlijk is het dier meegereisd metin ballasttanks van schepen. De meeste kwallen dobberen een beetje met de stroming mee en voeden zich met wat er langs hun tentakels komt, zoals plankton of kleine vissen.

_{Bron: Wikipedia + Quest 08/2013}

Veel mensen vragen zich af of vis eten helpt tegen rimpels. Ja, dat klopt. Omega 3-vetzuren zijn gezonde vetten met talloze gezondheidsvoordelen, waaronder een gezonde en gehydrateerde huid. Deze Omega 3 zitten ook in algen en dat wordt gegeten door vissen. Het gaat dan wel om de vette vissen, dus tonijn, zalm, makreel, forel, haring, sardine, heilbot en bokking.

Ook antixodidanten helpen je lichaam te beschermen, daarom bevatten veel antirimpelcrèmes antioxidanten. Deze stoffen zitten echter ook in veel groente en fruit, groene thee en/of rooibos en pure chocolade.

_{Bron: http://www.urbanlotus.nl/rimpels.html}