Zomertijd (in België ook vaak zomeruur; internationale benaming Daylight Saving Time of DST) is de tijd die gedurende de zomermaanden wordt aangehouden door de klok een uur vooruit te zetten, dit wil zeggen de klok een uur voor te laten lopen op de standaardtijd (die in dit verband ook wel wintertijd genoemd wordt). Wintertijd is dus de standaardtijd, zomertijd is de afwijkende tijd.

In de Europese Unie loopt de zomertijd van de laatste zondag van maart tot de laatste zondag van oktober.

Net als de wintertijd heeft de zomertijd een afwijking ten opzichte van de zonnetijd. De grootte van die afwijking is afhankelijk van de plek waar men zich bevindt: in het meest oostelijke deel van het Nederlandse taalgebied Nieuweschans in Groningen) staat de zon ‘s middags om 13.31 u. (zomertijd) op haar hoogste punt terwijl dat in het meest westelijke deel van het Nederlandse taalgebied (De Panne in West-Vlaanderen) pas om 13.50 u. (zomertijd) het geval is.

Mensen worden een bepaald aantal uren na zonsopgang wakker. In de zomer komt de zon echter al zo vroeg op dat het al licht is terwijl de meeste mensen nog slapen. Door de klok te verzetten is het minder lang licht als mensen nog slapen, en blijft het ‘s avonds (als de mensen wakker zijn) juist langer licht. De gedachte achter zomertijd is dat men hierdoor zou kunnen bezuinigen op (elektrische) verlichting. Het energiebesparende effect van zomertijd is echter omstreden.

Ongeveer 70 landen kennen momenteel zomer- en wintertijd.

Geschiedenis
De eerste praktische toepassing van zomertijd was door de Duitse regering gedurende de Eerste Wereldoorlog, tussen 30 april 1916 en 1 oktober 1916. Kort daarop volgde ook het Verenigd Koninkrijk, voor het eerst van 21 mei 1916 tot 1 oktober 1916. Vervolgens voerde het Congres van de Verenigde Staten op 19 maart 1918 verschillende tijdzones in (die al sinds 1883 bij de spoorwegen in gebruik waren) en maakte de zomertijd officieel (in werking tredend op 31 maart) voor de rest van de Eerste Wereldoorlog. Het werd in 1918 en 1919 gedurende zeven maanden in acht genomen. De wet bleek echter zo onpopulair (hoofdzakelijk omdat men destijds meestal vroeger opstond en eerder naar bed ging dan tegenwoordig) dat deze werd afgeschaft.

Ook in de Tweede Wereldoorlog was de zomertijd in gebruik. In het Verenigd Koninkrijk kende men zelfs een dubbele zomer- en wintertijd.

De oliecrisis van 1973, die tot een golf van energiebesparende maatregelen leidde, was voor veel landen aanleiding om opnieuw de zomertijd in te voeren. Frankrijk deed dat als eerste Europees land in 1976. Veel West-Europese landen volgden het jaar daarop. West-Duitsland wachtte nog tot 1980, totdat hierover een afspraak met Oost-Duitsland was gemaakt.

Kritiek
In de veeteelt geeft de zomertijd problemen, omdat het vee met de kunstmatige omschakeling van het uur niet om kan gaan. Zo zullen koeien niet vroeger opstaan. Voorstanders beweren echter dat men van de zomertijd meer profijt dan schade heeft, waarbij men vooral energiereductie aanhaalt als voordeel. Tegenstanders trekken in twijfel of de lagere verlichtingskosten de hogere airconditioningskosten wel compenseren.

Een van de bezwaren van de zomertijd heeft te maken met de tijdzones. Loopt de klok in West-Europa normaal gesproken al voor op de zonnetijd, gedurende de zomertijd wordt dit nog een uur extra. Dit extra uur wordt door sommige mensen als te groot ervaren. Wellicht is dit bezwaar het verlengde van een ander veelgehoord bezwaar: het vergt elke keer een hele aanpassing in het dagritme van mensen om over te schakelen. Vooral kinderen, ouderen en avondmensen hebben hier last van, waardoor ze in de week na de aanpassing oververmoeid kunnen raken. In 2007 hebben wetenschappers van de Rijksuniversiteit Groningen, in samenwerking met de Ludwig-Maximilians-Universiteit München, aangetoond dat de zomertijd een langdurig en behoorlijk groot effect heeft op de biologische klok van de mens. Ten grondslag aan dit onderzoek ligt een online vragenlijst over slaapgedrag die meer dan 50.000 mensen hebben ingevuld. De biologische klok heeft een vaste cyclus van ongeveer 24 uur en past zich in de zomerperiode niet aan. Daardoor slapen mensen in de zomermaanden minder en slechter. Het verstoorde slaap-waakritme verdwijnt pas weer na het beëindigen van de zomertijd.

_{Blauw = Gebieden die zomertijd kennen
Oranje = Gebieden die geen zomertijd meer kennen
Rood = Gebieden die nooit zomertijd hebben gekend}

_{Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Zomertijd}

Beethoven klaagde vaak over zijn spijsvertering. Later heeft men wel eens gesuggereerd dat Beethoven met zijn conflictueuze zielsleven aan een spastische darm heeft geleden, welke door psychische spanningen werd verergerd. Een leverkwaal (levercirrose), waarschijnlijk door overmatig drankgebruik, is tijdens de lijkschouwing, die door Beethoven nog voor zijn sterven bevolen werd, in ieder geval klinisch vastgesteld. Een voor de hand liggende oorzaak voor zijn doofheid kan otosclerose zijn geweest, een kwaal waarbij de gehoorbeentjes in het oor aan elkaar groeien en onbeweeglijk worden. Zekerheid zal waarschijnlijk nooit worden verkregen, want de gehoorbeentjes die tijdens de autopsie werden verwijderd, zijn sindsdien spoorloos.

In 1802 schreef hij zijn ‘Heiligenstädter Testament’, een testament voor zijn twee broers, Carl en Johann, waarin hij zijn wanhoop uitsprak over zijn toenemende doofheid. Hij schreef onder andere dat hij als doof musicus eigenlijk niet meer wilde leven, maar zich verplicht voelde toch in leven te blijven, om zodoende de wereld van zijn composities te laten genieten. Rond 1819 was Beethoven totaal doof.

Zijn lichamelijke ongemakken verhinderden hem echter niet om tot enkele dagen voor zijn dood te blijven componeren. Beethoven overleed op 26 maart 1827 in Wenen.

_{Bronnen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ludwig_van_Beethoven}

De maand februari heeft 28 of 29 dagen, maar er zijn uitzonderingsgevallen waarbij ook sprake was (en is) van een dag met als datum 30 februari.

Zweden en Finland
Zweden maakte aan het eind van de zeventiende eeuw plannen om over te gaan van de Juliaanse kalender naar de Gregoriaanse kalender. Men wilde deze vanaf het jaar 1700 geleidelijk invoeren door de schrikkeldagen voor de komende 40 jaar over te slaan. Zodoende was 1700 geen schrikkeljaar in Zweden, waartoe toen ook het tegenwoordige Finland behoorde. Maar ondanks het plan werden in 1704 en 1708 toch schrikkeldagen toegevoegd. Hierdoor gebeurde het dat de Zweedse kalender één dag voorliep op de Juliaanse kalender, maar nog steeds 10 dagen achterliep op de Gregoriaanse kalender. Deze verwarring werd verminderd door in 1712 één extra schrikkeldag toe te voegen, waardoor er in dat jaar in Zweden een datum van 30 februari ontstond en de Juliaanse kalender weer werd gevolgd. Deze dag komt overeen met 29 februari in de Juliaanse kalender en 11 maart in de Gregoriaanse kalender. Tot de overgang naar de Gregoriaanse kalender werd besloten in 1753. In dat jaar werd 17 februari gevolgd door 1 maart.

Sovjet-Unie
In 1929 werd in de toenmalige Sovjet-Unie een speciale revolutionaire kalender geïntroduceerd. Elke maand had 30 dagen. De overgebleven 5 of 6 dagen van het jaar waren maandloze vakantiedagen. In 1930 en 1931 zijn er dus in Rusland dagen geweest met een datum van 30 februari. In 1932 herstelde men de maanden in hun oude lengtes.

Ethiopië
Een kalendersysteem vergelijkbaar met dat van de Sovjet-Unie bestaat nog steeds in Ethiopië, waar er in een jaar 12 maanden van 30 dagen zijn en een dertiende maand met een variabel aantal dagen. In dat land is er met andere woorden elk jaar een 30e februari.

Romeinse Rijk
De geleerde Sacrobosco schreef in 1235 dat keizer Augustus een dag van februari afhaalde opdat de naar hem vernoemde maand augustus evenveel dagen zou hebben als de maand juli (vernoemd naar Julius Caesar).

Vanaf 45 voor (zijnde het begin van de Juliaanse kalender en het moment waarop de naam sextilis veranderde in het huidige augustus) tot 8 na Christus had februari in het Romeinse Rijk 29 dagen en in schrikkeljaren 30.

_{Bronnen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/30_februari}

Een Universiteit in Tokio heeft in 2010 onderzocht wat op de hele wereld de meeste mensen als lievelingskleur hebben. De uitkomst was (voor zowel voor mannen als vrouwen) blauw. Waar zou deze voorkeur vandaan komen? Volgens een Universiteit in Newcastle komt dat door de evolutie. Onze voorouders moesten onder de blote hemel zien te overleven. We kregen van hen al mee dat blauw een wolkenloze lucht betekent en bijv. schoon water.

Dat we blauw mooi vinden, wil niet zeggen dat iedereen er vrolijk van wordt. Bij Indianen en Zuid-Amerikanen betekent het bijvoorbeeld “zorgen” en droefheid. De stemmige “bluesmuziek” is dan ook niet voor niets ontstaan in Amerika.

Populairste kleuren vrouwen:

1. Blauw
2. Paars
3. Groen
4. Rood
5. Zwart

Populairste kleuren mannen:

1. Blauw
2. Groen
3. Zwart
4. Rood
5. Oranje

Minst populaire kleuren vrouwen:

1. Oranje
2. Grijs
3. Bruin
4. Geel
5. Paars

Minst populaire kleuren mannen:

1. Bruin
2. Paars
3. Oranje
4. Geel
5. Wit

_{Bron: Quest najaar 2012}